Het moment van de revanche

Terwijl ze tot nu toe verweesd achterbleven in het vagevuur van de negatieve rentevoeten en niet mochten aanschuiven aan de feestdis van de SRI-beleggingen, lijkt het moment van de revanche nu aangebroken voor de sectoren die het meest uit de gratie waren gevallen.

Te beginnen met de banken van de eurozone, een met uitsterven bedreigde soort in de beleggersportefeuilles zegt Thomas Planell, Beheerder-Analist bij DNCA. Een zeldzame en weinig vruchtbare soort (geen enkele beursgang sinds 2019; die van Ibercaja, gepland voor begin 2022 werd zopas uitgesteld), veroordeeld als een Prometheus van de financiële wereld die elk jaar de helft van zijn kapitaal ziet weggepikt worden, kapitaal wordt gegeneerd om de schade van de zelf veroorzaakte financiële crisis van 2008 te herstellen.

Maar de waarderingsrepressie die de sector door de markt opgelegd krijgt, lijkt nu stilaan te eindigen. De Eurostoxx Banks staat op het hoogste niveau sinds 2018 en ruilt de status van zondebok in voor die van ark van Noë nu de donkere wolken van de inflatie en de rentestijging aan de Europese horizon opdoemen. Christine Lagarde moest toegeven dat de prijsstijgingen (+5,1 % in januari in Europa) een reden tot “unanieme bezorgdheid” zijn, waardoor een verhoging van de beleidsrente niet meer volledig kan uitgesloten worden in 2022. Komende van -0,44 % begin dit jaar flirtte het Duitse rendement op 5 jaar met de 0 % na afloop van de persconferentie van ‘Mevrouw Inflatie’. Parallel met de euro (+1,8 % tegenover de dollar) ging de banksector tegen de heersende marktstroom in, begeesterd door het tot dan toe ondenkbare scenario dat de ECB dit jaar nog in de voetsporen van de FED zal treden.

Bij de oude beurstitanen die zich opmaken voor hun zoete wraak vinden we ook de petroleumspelers. De sector knoopt aan met zijn niveau van voor de crisis, maar dat is niet alleen dankzij de afgezworen koolstofzonden bij de Europese majors die zich diversifiëren in hernieuwbare energieën. Het is evenmin alleen omwille van hun aantrekkelijke rendementen (ter herinnering, Total Energies kon in 2020 zijn dividend op niveau houden, terwijl bepaalde futurecontracten op petroleum tegen negatieve prijzen werden verhandeld). Maar het is ook en vooral dankzij een robuuste economische groei, een gedisciplineerde productie van de OPEC en de vrees dat de inflatie zal ontsnappen aan de controle van de centrale banken, dat olie een toevluchtsoord is geworden voor wie zich wil indekken tegen de prijsontsporing.

En het is tot slot ook omdat er vanuit het Oosten een wind van revanche opsteekt. Boven een regio die in de tijd van de tsaren ‘Novorossiya’ werd genoemd, een legendarische naam die Poetin kreeg ingefluisterd door zijn adviseur Sergey Glazyev, voormalig minister van buitenlandse economische zaken onder Jeltsin … Het is ten zuiden van deze regio, die door Chroesjtsjov werd teruggegeven aan Oekraïne opdat de plaatselijke regering er zich zou toeleggen op irrigatie en landbouw, dat Poetin de kiem legt voor de Russische oorlogswraak.

In de eerste plaats een nationale en volkse wraak, die hij in 2014 al bevredigt met de inname van de Krim en Sebastopol. De val van deze ‘Russische glorie’ die door Tolstoï werd verheerlijkt tegenover de westerse coalitie onder leiding van Frankrijk en Engeland, luidde in 1854 het einde in van de heerschappij van Nicolaas I, ‘de dictator van het noorden’ …

Maar het is ook een intieme en bijna genetische wraak die Poetin drijft. Als voormalige burgemeester van Sint-Petersburg behoort hij tot de clan van Leningrad die tegenover de kaste van de Oekraïners (Chroesjtsjov, Breznjev) in een onophoudelijke strijd verwikkeld is om de macht in het Centrale Comité van de Sovjetparij … Hij maakt daarmee een persoonlijke zaak van het verlies van de Russische dominantie over de Oekraïense politieke macht tijdens de oranjerevolutie van 2004. De annexatie van de Krim, 10 jaar later, broedde al sinds die tijd. De waarschuwing van Poetin dat Oekraïne aan het kortste eind zal trekken mocht het toetreden tot de NAVO, is een oerkreet. Het is dus niet uitgesloten dat Poetin de waanzin zal laten primeren op de rede … en dat risico is niet vreemd aan de hoge vlucht van de olieprijzen. De prijs van ruwe olie zou de rol kunnen spelen van een financiële ‘Doomsday Clock’, de klok die het einde van de wereld aankondigt. Het enige wat we kunnen hopen is dat de wijzer nooit middernacht bereikt …