Het uitblijven van diversificatie kan negatieve gevolgen hebben voor de investeringen, maar ook voor het leven. Neem bijvoorbeeld de landbouw. Jaar na jaar één enkele teelt op hetzelfde land telen (vakjargon monocropping). Terwijl het de specialisatie van apparatuur en betere opbrengsten mogelijk maakt, heeft de dominantie van een aantal genetische lijnen van gewassen het landbouwsysteem gevoeliger gemaakt voor plagen of ziekten. Met slechts één enkele resistentiestrategie kan een heel gewas snel worden weggevaagd.
Een voorbeeld is de aardappelziekte in Europa in het midden van de 19e eeuw; een ander voorbeeld is de dodelijke schimmel die momenteel de bananenplantages verwoest.
Voedselschaarste is het gevaar van jaar na jaar telen op het zelfde land, terwijl onbeloond risico het gevaar van concentratie van de portefeuille is. Diversificatie zou de enige “gratis lunch” in de financiële wereld zijn, een idee dat in 1952 door Nobelprijswinnaar Harry Markowitz, een van de grootvaders van de moderne portefeuilletheorie, is bedacht. De MPT zegt dat door diversificatie, een belegger een voordeel (verminderd risico) krijgt zonder verlies aan rendement op de lange termijn.
Om rampscenario’s te vermijden en ook te profiteren van de diversificatie-vrije lunch, kunnen beleggers overwegen om te diversificeren:
De Fundamentele Wet van Actief Management zegt dat als een portfoliomanager onafhankelijker aandelenweddenschappen afsluit, de prestaties van de strategie verbeteren op een risicogecorrigeerde basis (information ratio). Voor een manager die de helft van zijn aandeleninzet correct voorspelt, kan hij zijn informatieratio bijna verdubbelen door het aantal inzetten te verhogen van 20 naar 60 aandelen. Anders gezegd, een middelmatige manager kan dezelfde informatieratio bereiken als een manager die 100% van haar 20 aandelenpicks correct krijgt door het aantal aandelen in de portefeuille op te trekken van 20 naar 80.
Het houden van een geconcentreerde portefeuille is het negeren van de voordelen van diversificatie, hoewel sommige actieve managers kunnen beweren dat beperkingen in middelen (onderzoeksanalisten, tijd, enz.) het aantal participaties beperken. Dit is echter geen beperking voor factor-gebaseerde kwantitatieve strategieën. Het aantal posities kan gemakkelijk worden verhoogd aangezien het investeringsproces zeer schaalbaar is zegt SYZ Focus. Beleggers hebben baat bij rekenkracht bij de vermindering van de vereiste middelen. In plaats van de 50-200 aandelen, die doorgaans bestaan uit actieve wereldwijde aandelenfondsen, hebben wereldwijde multi-factor kwantitatieve fondsen dus tussen de 500 en 1.000 posities.
De integratie van sectorale diversificatie lijkt misschien een probleem, maar sectorale concentratie is een probleem waarmee veel beleggers van actief beheerde fondsen worden geconfronteerd. Vanwege de bijzondere beleggingsstijl van de beheerder zijn veel fondsen aanzienlijk onder- of overwogen in bepaalde sectoren, of negeren ze sommige sectoren samen.
Tenzij men in staat is om de prestaties van de sector nauwkeurig te voorspellen, is sectorconcentratie op de lange termijn een niet-terugbetaald risico. Prestatierouleringen kunnen wreed zijn en sectoren kunnen zelfs verdwijnen als gevolg van structurele veranderingen. Voor kwantitatieve factorgebaseerde strategieën, omdat de aandelenselectie op elke sector wordt toegepast en de relatieve gewichten zorgvuldig worden gecontroleerd, is het sectorconcentratierisico beperkt.
Factoren van de gelijkheidsstijl zijn brede, hardnekkige aanjagers van rendement die uit marktwrijvingen, gedragsmatige vooringenomenheid van investeerders en beloonde risico’s worden afgeleid. De belangrijkste factoren zoals die door de professionele beleggingsgemeenschap worden gehanteerd zijn kwaliteit (financieel gezonde bedrijven), momentum (sterke tendensen in de aandelenprestaties), waarde (goedkope aandelen in verhouding tot hun fundamentele waarden), omvang (kleinere bedrijven) en lage volatiliteit (stabiele aandelen met een lager risico).
Aangezien de stijlfactoren worden gedreven door verschillende economische ratio’s, kunnen hun prestaties cyclisch zijn en variëren in de tijd. Ze kunnen ook een scheefheidsrisico en negatieve rendementen vertonen over bepaalde perioden. In een bepaald jaar kan een bepaalde stijlfactor zowel de leider als de achterblijver zijn. Diversifiëren tussen factoren is dan verstandig, vooral omdat ze vaak geen verband houden met of zelfs negatief gecorreleerd zijn met elkaar. Een goed voorbeeld is de meestal negatieve correlatie tussen waarde en momentumfactoren.
De cycliciteit van factorrendementen is voor beleggers verleidelijk om te proberen hun blootstelling aan de factorrendementen in de tijd te spreiden. Net als bij markttiming kan factorentiming echter zeer uitdagend zijn. Langetermijnbeleggers zouden in plaats daarvan moeten kijken naar multi-factorstrategieën die een beter, naar risico gewogen rendement bieden dan de samenstellende factoren op een zelfstandige basis. In deze strategieën zijn beleggers de begunstigden van een veelvoud aan rendementsmotoren in de vorm van betere rendementen, een lagere volatiliteit en hogere Sharpe-ratio’s. De beleggers zijn de begunstigden van deze strategieën en hebben een groot aantal prestatiemotoren in de vorm van betere rendementen, een lagere volatiliteit en een hogere Sharpe-ratio.
Investeren in verschillende regio’s maakt het mogelijk om de economische en marktcycli te diversifiëren, evenals de buitenlandse valuta. Aangezien de factorprestaties worden afgeleid van de macro-economische omgeving, heeft het beleggen in meerdere factoren in meerdere regio’s in meerdere regio’s een diversificatievoordeel. Net zoals aandelen- en factordiversificatie de portefeuilles verbeteren, genereert regionale diversificatie betere, naar risico gewogen rendementen.
Onderstaande grafiek laat zien dat de risico-rendementsprofielen van factoren niet alleen binnen een regio verschillen, maar ook tussen regio’s onderling. Zo is het prestatieprofiel van de lage volatiliteitsfactor in de VS niet hetzelfde als dat van de lage volatiliteitfactor in Europa. Met dit in het achterhoofd zijn strategieën die deze verschillende bronnen van outperformance integreren in staat om hun prestatiepaden glad te strijken.
[emaillocker]Wanneer markten sentimenteel worden gestuurd, correleren de activaklassen met elkaar en bewegen ze zich in massa. Als een beleggingsportefeuille die uit meerdere beleggingscategorieën en beleggingsstrategieën bestaat, geen verschillende prestatieprofielen vertoont, kan worden gezegd dat deze niet goed gediversifieerd is. Wereldwijde multi-factor kwantitatieve strategieën bieden ongelijke prestaties, die dwars door de activaklassen heen lopen en op verschillende tijdstippen hun vruchten afwerpen. Hun gedifferentieerde prestatiebronnen maken het mogelijk om op lange termijn consistentere en beter voor risico’s gecorrigeerde rendementen op te bouwen. Beleggers mogen de voeding van de enige gratis lunch van de financiële sector niet over het hoofd zien: diversificatie.[/emaillocker]
MijnKapitaal.be is opgericht om onze kennis en ervaring rond financiële producten te delen met jullie. Onze focus is sparen en beleggen metname spaarrekeningen, obligaties, beleggingsfondsen, aandelen en thema beleggingen.
Δ
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
© 2012 - 2022 MijnKapitaal.be
