Waardebeleggen leeft op als iedereen denkt dat het dood is

De ironie van waardebeleggen is dat het alleen werkt als veel beleggers denken dat het juist niet werkt. Een consequentie hiervan is dat van tijd tot tijd beleggers twijfels hebben en de strategie in zijn geheel afschrijven, terwijl de aanhangers beargumenteren dat de slechte perioden er bij horen en zeker niet het einde van waardebeleggen betekenen. Waardebeleggen heeft in vergelijking met groeibeleggen een van de langste periodes van onderpresteren doorstaan zegt Schroders op basis van het onderzoek. Dus is het in zekere mate te begrijpen waarom sommige beleggers twijfelen.

Waardebeleggen is dood?

Een waardebelegger probeert activa te kopen voor minder dan ze in werkelijkheid waard zijn. Hoe hoger de korting, des te beter de mogelijke prestaties op de lange termijn. De laatste 30 jaar heeft waardebeleggen het maar zo’n zeven jaar beter dan groeibeleggen gedaan. Het laatste decennium zijn de goed presterende sectoren relatief duur geworden en daardoor zijn ze onaantrekkelijk voor waardebeleggers.

Volgens Carlisle had je het als waardebelegger in de technologiesector heel goed kunnen doen. Het probleem is alleen dat waardebeleggers onderbelegd zijn in sectoren zoals technologie, omdat ze relatief duurder zijn. Ze zijn meer belegd zijn in sectoren als de financiële sector, die de afgelopen tien jaar zijn eigen problemen heeft gehad. Carlisle begrijp daarom de ‘waarde is dood’-gedachte. Maar dit lijkt eerder veroorzaakt te worden door de sectorsamenstelling van portefeuilles.

Carlisle is nog altijd een groot voorstander van waardebeleggen. Het beste moment voor waardebeleggen is als iedereen zegt dat het niet meer werkt. Hij verwacht een spoedige opleving, omdat de markten op de top van de cyclus zitten en er betere tijden voor ondergewaardeerde bedrijven zullen aanbreken.

Lang leve waardebeleggen!

Is er een katalysator voor een omslag van groei- naar waardebeleggen nodig? Carlisle weet niet wanneer de markt gaat inzien dat waardebeleggen ondergewaardeerd wordt. Volgens hem is het goed mogelijk dat de katalysator al achter de rug is. Hij verwijst naar de mislukte beursgang van WeWork. Dat is een van de duidelijkste bewijzen dat durfinvesteerders falen in gezond toezicht op een bedrijf. Vaak pompen zij meer geld in een bedrijf dan het zelf vraagt of nodig heeft. Durfkapitaal verstoort de markt op die manier. Met al die mislukte IPO’s zal het moeilijker voor ze worden om vers kapitaal aan te trekken en de markt te blijven verstoren.

Zo’n falende IPO heeft ook een psychologische impact op beleggers. De goed presterende bedrijven van het afgelopen decennium zijn vaak dienstverleners. Deze ‘asset-light’-bedrijven  zagen hun ratio’s sterk stijgen. Maar op een bepaald moment kan er niet meer rendement uit zo’n bedrijf komen en zijn ze makkelijker te beconcurreren. Een online business starten vergt niet zo heel erg veel moeite volgens Carlisle en als je het beter doet dan de ander, stromen de klanten snel naar jou toe. Carlisle denkt dat de beleggers een beetje moe van dat spel worden en op zoek gaan naar bedrijven met een goede, duurzame kasstroom. Daarvan hebben we het begin gezien.